Od Titicaca do Machu Picchu
To podróż śladami powstania Państwa Inków, które swój początek miało na
Jeziorze Titicaca, gdzie na Wyspie Isla del Sol narodziło się Słońce Inti i jego syn,
pierwszy Inca Manco Capac – legendarny założyciel królewskiego rodu Inków.
Peruwiański historyk i kronikarz Inków Garcilaso de la Vega opisuje legendę
traktującą o tym, że to sam bóg Słońca Inti wysłał swoje dzieci na ziemię.
Z jeziora Titicaca Manco Capac i Mama Ocllo wyruszyli w drogę i założyli miasto
Cusco. Miejscowa ludność otaczała ich wielką czcią, a Manco Capaca obwołała
księciem i pierwszym Inką.
Inkowie wierzyli w Słońce jako ich stwórcę i uznawali je za główne bóstwo.
Wszyscy władcy uważani byli za potomków Słońca.
Państwo Inków, założone w XII wieku w ciągu niespełna 200 lat rozrosło się w
Imperium, które w okresie swego największego rozkwitu obejmowało tereny
dzisiejszego Peru, Ekwadoru oraz częściowo Boliwii,
Chile, Kolumbii i Argentyny.
Zamieszkane było przez około 12 milionów mieszkańców.
Stolica Państwa Inków Cusco, położone w południowej części Peru na
wysokości prawie 3400 m n.p.m. uważane było za „pępek świata” i stanowiło
centrum władzy całego rozległego na 5 tysiące kilometrów Imperium.
Tu znajdowała się główna Świątynia Słońca Coricancha, w której wisiała
ogromna złota tarcza z wizerunkiem Boga Inti, a ściany wyłożone były złotymi
blachami.
Pod ścianami na złotych tronach spoczywały mumie królów w pełnej gali.
Machu Picchu – to z kolei najlepiej zachowane miasto Inków, w odległości
112 km od Cusco, położone na wysokości 2090–2400 m n.p.m., na przełęczy
między Machu Picchu – „stary szczyt”, a Huayna Picchu – „młody szczyt” w
peruwiańskich Andach.
Poniżej Machu Picchu wdzierając się pomiędzy strzeliste szczyty gór wije się
dzika rzeka Urubamba.
Miasto zbudowano w II połowie XV wieku podczas panowania jednego z
najwybitniejszych władców Inków Pachacuti Inca Yupanqui. Pełniło wówczas
funkcję głównego centrum ceremonialnego, ale także gospodarczego i
obronnego. Zamieszkiwali je kapłani, przedstawiciele inkaskiej arystokracji,
żołnierze oraz opiekunowie tamtejszych świątyń.
Miasto składało się z dwóch części.
W górnej znajdowały się: świątynia słońca, grobowiec królewski, pałac
królewski oraz Intihuatana , największa inkaska świętość (święty kamień
służący do „wiązania Słońca” – wydłużanie się dnia po przesileniu zimowym).
W dolnej mieściły się domy mieszkalne kryte strzechą oraz warsztaty
produkcyjne. Na stromych zboczach znajdowały się tarasy uprawne o
szerokości od 2 do 4 m, z pionowymi ścianami między nimi wzniesionymi
z kamieni.
Machu Picchu – „miasto w chmurach”, to jeden z nowych siedmiu cudów
świata, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Machu Picchu to najpiękniejsze, a zarazem najbardziej tajemnicze miasto
świata.
