Blog

                                     Od Titicaca do Machu Picchu

To podróż śladami powstania Państwa Inków, które swój początek miało na Jeziorze Titicaca, gdzie na Wyspie Isla del Sol narodziło się Słońce Inti i jego syn, pierwszy Inca Manco Capac – legendarny założyciel królewskiego rodu Inków.

Peruwiański historyk i kronikarz Inków Garcilaso de la Vega opisuje legendę traktującą o tym, że to sam bóg Słońca Inti wysłał swoje dzieci na ziemię.
Z jeziora Titicaca Manco Capac i Mama Ocllo wyruszyli w drogę i założyli miasto Cusco. Miejscowa ludność otaczała ich wielką czcią, a Manco Capaca obwołała księciem i pierwszym Inką.

Inkowie wierzyli w Słońce jako ich stwórcę i uznawali je za główne bóstwo.
Wszyscy władcy uważani byli za potomków Słońca.

Państwo Inków, założone w XII wieku w ciągu niespełna 200 lat rozrosło się w Imperium, które  w okresie swego największego rozkwitu obejmowało tereny dzisiejszego Peru, Ekwadoru oraz częściowo Boliwii,  Chile, Kolumbii i Argentyny.
Zamieszkane było przez około 12 milionów mieszkańców.

Stolica Państwa Inków Cusco, położone w południowej części Peru na wysokości prawie 3400 m n.p.m. uważane było za „pępek świata” i stanowiło centrum władzy całego rozległego na 5 tysiące kilometrów Imperium.
Tu znajdowała się główna Świątynia Słońca Coricancha, w której wisiała ogromna złota tarcza z wizerunkiem Boga Inti, a ściany wyłożone były złotymi blachami.
Pod ścianami na złotych tronach spoczywały mumie królów w pełnej gali.

Machu Picchu – to z kolei najlepiej zachowane miasto Inków, w odległości 112 km od Cusco, położone  na wysokości 2090–2400 m n.p.m., na przełęczy między  Machu Picchu – „stary szczyt”, a  Huayna Picchu – „młody szczyt” w peruwiańskich Andach.
Poniżej wdzierając się pomiędzy strzeliste szczyty gór wije się rzeka Urubamba.
Miasto zbudowano w II połowie XV wieku podczas panowania jednego z najwybitniejszych władców Inków Pachacuti Inca Yupanqui. Pełniło wówczas funkcję głównego centrum ceremonialnego, ale także gospodarczego i obronnego. Zamieszkiwali je kapłani, przedstawiciele inkaskiej arystokracji, żołnierze oraz opiekunowie tamtejszych świątyń. Miasto składało się z dwóch części.
W górnej znajdowały się: świątynia słońca, grobowiec królewski, pałac królewski oraz Intihuatana, największa inkaska świętość (święty kamień służący do „wiązania Słońca” – wydłużanie się dnia po przesileniu zimowym).
W dolnej mieściły się domy mieszkalne kryte strzechą oraz warsztaty produkcyjne. Na stromych zboczach znajdowały się tarasy uprawne o szerokości od 2 do 4 m, z pionowymi ścianami między nimi wzniesionymi z kamieni.

Machu Picchu – „miasto w chmurach”, to jeden z nowych siedmiu cudów świata, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Machu Picchu to najpiękniejsze, a zarazem najbardziej tajemnicze miasto świata.

                                                                             Bogusław Kołodziejczyk – podróżnik